Πολλές φορές οι άνθρωποι σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους
και δεν λυπούνται καθόλου τα ζώα που μοιράζονται μαζί μας τη γη, τον
αέρα και τη θάλασσα. Ακόμα και τα δελφίνια, που είναι τόσο έξυπνα όσο
και εμείς, τα κυνηγάμε, τα παίρνουμε από τη θάλασσα όπου είναι το σπίτι
τους και οι οικογένειές τους, για να τα βάλουμε σε μια πισίνα να κάνουνε
τούμπες και μείς να γελάμε. Αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Ιαπωνία,
συμβαίνει και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου, στην Ευρώπη και στην
Αμερική. Τον τελευταίο καιρό έχουμε και μείς τέτοια δελφίνια στην
Ελλάδα. Υπάρχουν παιδιά που δεν καταλαβαίνουν τη θλίψη τους, γιατί τα
δελφίνια είναι φτειαγμένα από τη φύση έτσι που σε ξεγελούν, και το
πρόσωπο τους μοιάζει χαμογελαστό ακόμη και όταν είναι πάρα πολύ
λυπημένα. Δεν κλαίνε και δεν παραπονιούνται ποτέ όσο και αν υποφέρουν.
Όλοι μας μπορούμε να ονειρευτούμε πως έχουμε για καλύτερό μας φίλο ένα
δελφίνι. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα, όπως
συμβαίνει με ένα σκύλο ή μια γάτα, γιατί τα δελφίνια είναι ευτυχισμένα
μονάχα όταν ζούν ελεύθερα και όχι φυλακισμένα. Ακόμα και το πιο μεγάλο
σπίτι και η πιο μεγάλη πισίνα, γι' αυτά είναι μια φυλακή. Υπάρχουν όμως
και άνθρωποι πολύ μορφωμένοι, γυμνασμένοι και τολμηροί, όπως ήταν κάποτε
ο Ζακ Ιβ Κουστώ και είναι ακόμα και σήμερα πολλοί άλλοι, που πηγαίνουν
και κολυμπούν μαζί τους στον ωκεανό. Μόνο αν κολυμπήσεις στον ωκεανό
μπορείς να έχεις στ' αλήθεια για φίλο σου ένα δελφίνι.
